ررسی ساختار فعل در گویش درَو

چکیده: گویش درو جزء گویش های شمال غرب ایران است که در روستای درو که در منطقه خلخال بخش شاهرود واقع شده است بدان تکلم می شود و جزء گویش های آذری شمال شرقی محسوب می شود .این گویش ها جزء زبان های ایرانی نو هستند که همگی بازمانده ایرانی باستان هستند. زبان ایرانی باستان خود یکی از شاخه های زبان هند و ایرانی است. و گروه زبانی هند و ایرانی خود در خانواده زبانی بسیار گسترده ای به نام زبان های هند و اروپایی قرار می گیرد. گویش درو دارای 23 همخوان است. این گویش دارای شش واکه ساده هشت واکه مرکب است در گویش درو، سه نوع هجا وجود دارد که عبارتند از: cv، cvc و cvcc فعل در گویش درو دارای مقوله های شخص شمار، وجه، باب، نمود، گذر، زمان است . نشانه شخص و شمار در هر فعل همان شناسه فعل است درگویش درو وجه اخباری، امری، التزامی و تمنایی وجود دارد. فعل دارای نمود های ساده، استمراری، نقلی و آغازی است. فعل ها در این گویش گذر یا ناگذر و سببی هستند. ماضی گذرا در بیشتر زمان ها دارای ساخت ارگاتیو است گویش درو دارای دو باب معلوم و مجهول است. فعل معلوم نشانه خاصی ندارد..فعل مجهول با استفاده از ماده مجهول ساخته می شود. فعل در دو زمان حال و گذشته صرف می شود این گویش ساخت ویژه ای برای بیان آینده ندارد و از زمان مضارع اخباری برای بیان آینده ، استفاده می شود.